WAPPIEGAPPIE BLOG #001
Als ik aan mensen vertel welke stappen ik de laatste jaren heb genomen met betrekking tot het inrichten van mijn leven, krijg ik meestal een reactie in de trant van; “Goh wat dapper, ik zou willen dat ik dat ook kon”. Mijn standaard reactie is dat meestal; “En waarom zou jij dat niet kunnen dan?” Meestal word ik dan overladen met tal van zelf voorgehouden argumenten en andere drogredenen. “Ja, jij kan dat makkelijk doen in jouw situatie, maar voor mij ligt dat natuurlijk heel anders” is de meest terug gehoorde opmerking. En ja, ik moet eerlijk toegeven, ik heb inderdaad geen traditionele gezinssituatie, ik heb geen schoolgaande kinderen meer, ik had geen koophuis, en ook geen baan in loondienst. Maar ook ik had een redelijk ‘normaal’ leven. Met een appartement dat ik huurde, een auto die op mijn naam stond, en een inkomen als zelfstandig zorgverlener. Ook ik draaide tot voor kort keurig netjes mee in het systeem.
Maar vanwege morele, ethische en principiële redenen besloot ik niet langer onderdeel te willen zijn van een corrupt en crimineel systeem, handelend onder de naam ‘Staat der Nederlanden’. Ik vond simpelweg dat ik niet nóg langer mee kon betalen aan een systeem dat mijn belastingcenten uitgeeft aan zaken waar ik zó fel tegen ben! Proxy oorlogen, ziekmakende vaccins, lentekriebels op lagere scholen, gender operaties, klimaatcrisis scam, onzinnig stikstof beleid, weermanipulatie door middel van chemtrails, belachelijke energie transities, en alle andere waanzin! Daar betaalde ik dus gewoon aan mee! Hoe kon ik mijzelf nog in de spiegel aankijken? Als ik het aan de ene kant zo verafschuw, hoe kan ik het aan de andere kant dan wel blijven financieren? Ik kon het gewoonweg niet meer! Dit maakte mij mede verantwoordelijk en daarmee mede schuldig.
Goed. De keuze was snel gemaakt. Maar elke keuze kent ook consequenties. En elke consequentie vraagt uiteindelijk weer om het maken van nieuwe keuzes. Dus toen ik besloot om te stoppen met het betalen van belastingen, bedacht ik ook wat de consequentie daarvan zouden kunnen zijn. Waarschijnlijk zou ik eerst dreigbrieven krijgen, dan aanmaningen, dan boetes en tenslotte zouden ze een deurwaarder op mij afsturen. Dat zelfde zou naar mijn inschatting ook gaan gebeuren vanwege het stopzetten van mijn zorgverzekering. Dat waren de mogelijke consequentie van mijn keuze. Dus welke keuze had ik dan weer te maken als reactie óp die consequentie? Simpel. Zorgen dat ik geen deur meer heb. Ja, logisch toch?
Na wat overwegingen en voorbereidingen ben ik vervolgens naar het gemeentehuis gestapt en heb daar mijn ‘onthuizing’ ingediend. “U bedoelt waarschijnlijk een verhuizing” zei de ambtenaar met een vriendelijke lach. Een lach die overigens snel zou verdwijnen. “Nee zei ik, ik kom voor een onthuizing”. “Ik ga weg uit de woning waar ik momenteel verblijf en ik heb er heel bewust voor gekozen om geen nieuw woonadres te nemen”. “Ik kies namelijk voor een autonoom nomaden bestaan” voegde ik er nog ter verduidelijking aan toe. De ambtenaar staarde naar haar computerschermpje, maar vond deze optie niet terug tussen haar multiple choice overzicht. Gevolgd door een zichtbare kortsluiting in haar bovenkamer. “Maar ik moet een nieuw adres noteren” was haar reactie. “Oké zei ik, zet dan maar planeet aarde”. Maar ook die optie stond er helaas niet tussen. Ik heb uiteindelijk besloten om ook geen postadres te nemen en ben vervolgens uitgeschreven uit het basis register personen (BRP).
Was de keuze die ik moest maken gemakkelijk? Nee. Moest ik er dingen voor opgeven? Jazeker. Kon ik deze keuze maken zonder hulp van anderen? Nee. Maakte ik mij afhankelijk van anderen? Absoluut! Wist ik van te voren waar ik aan begon? Nee. Wist ik hoe het af zou lopen? Zeker niet! Maar één ding wist ik wel heel zeker. Mee blijven doen is geen optie meer! En als je die keuze maakt vanuit een bewuste, oprechte en intrinsieke overweging, dan manifesteert zich plots alles wat nodig is. Hoe dat precies werkt? Geen idee. Maar het werkt! Sommigen noemen het ‘de kosmos’, andere spreken van ‘het veld’, eigenlijk maakt het niet zo uit hoe je het noemt. Het is gewoon prachtig om te zien dat er mensen zijn die de consequenties van jouw keuzes omzetten in oplossingen en mogelijkheden.
Ik heb overigens wel één vaste stelregel bij het maken van keuzes met verstrekkende gevolgen. Ik, én ik alléén kan verantwoordelijk zijn voor de mogelijke consequenties en gevolgen van mijn keuzes. Op het moment dat derden ongevraagd belast worden met de uitkomsten van mijn keuzes, of op enig andere wijze onderdeel worden van deze consequenties. Dan maak ik die keuzes niet! Pas als ik een oplossing heb gevonden waarbij de gevolgen van mijn persoonlijke keuzes uitsluitend voor mijn rekening zijn, pas dan zal ik mijn keuze omzetten in acties.
Wat wil ik nu eigenlijk duidelijk maken aan de hand van bovenstaande verhaal? Wat ik probeer duidelijk te maken is dat je ALTIJD een keuze hebt. Het is slechts de vraag of jij bereidt bent om de consequenties van jouw keuzes te willen dragen. Maar als keuzes gemaakt worden vanuit een oprechte, morele, principiële, ethische, intrinsieke overtuiging dan zouden de consequenties eigenlijk ondergeschikt moeten zijn. En besluit jij de consequenties van je keuzes toch NIET te willen dragen, dan is het ook goed. Dat is uiteraard geheel aan jou. Maar indien jij besluit om een bepaalde keuze niet te maken, dan zullen daar ook geen veranderingen plaatsvinden. En ook dat is een indirecte consequentie die jij dan voor jouw rekening zult moeten nemen.
Laat een reactie achter